Ψάξε,ψάξε,και θα το βρείς

Από μικρή με διακατείχε η μανία του ψαξίματος. Περίεργο ,αλλά αληθινό. Πάντα μου άρεσε να ψάχνω την άκρη του νήματος, να λύνω γρίφους, ασκήσεις στα μαθηματικά, παιχνίδια που με λίγα στοιχεία έπρεπε να  βρεις το τέλος τους. Δεν έχει καμία σχέση με τη περιέργεια.

Δεν με ενδιέφερε η ενασχόληση με υποθέσεις άλλων, μόνο και μόνο για να γεμίσω τον άδειο μου χρόνο ή την βαρετή ζωή, όπως κάνουν πολλοί. Απλά βρίσκω γοητευτική, την ανακάλυψη στοιχείων που βρίσκονται πίσω από μια βιτρίνα. Αυτό που βλέπουμε ,είναι το είδωλο που καθρεφτίζεται πάνω στις δικές μας προσλαμβάνουσες, τη δική μας προσωπικότητα και κοσμοθεωρία. Τι κρύβεται πίσω από αυτό; Πως γεννήθηκε αυτό το οποίο έχουμε μπροστά μας; Ερωτήματα που την πρόκληση να απαντηθούν, θέλω πάντα να την γεύομαι. Η γέννηση αυτή καθαυτή και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε κάτι/κάποιος, είναι άκρη όλων των νημάτων, είναι η απάντησή κάθε  ερωτήματος που μπορεί να έχουμε για οτιδήποτε και οποιονδήποτε.

  Κάπου εδώ όμως αρχίζω και κουράζω και θα θέσω επί τάπητος την αφορμή όλων αυτών των σκέψεων. Ένας φίλος που πρόσφατα γνώρισα, με παρότρυνε να δω ένα ντοκιμαντέρ, (οσκαρικό παρακαλώ του 2012) με τίτλο ’’Ψάχνοντας τον Sugar man’’.Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ / ρομαντικό μύθο για την αναζήτηση του μουσικού Rodriguez. Ενός rock n’ roller,που έβγαλε δυο δίσκους στα 70’s ( που στη Αμερική είχαν παταγώδη εμπορική αποτυχία )και μετά αποσύρθηκε απ’ τα μουσικά δρώμενα, εξαφανίστηκε γενικότερα και μάλλον αυτοκτόνησε. Οι λίγοι που τον γνώρισαν και τον άκουσαν τον θεωρούσαν φιλόσοφο, ποιητή, μεγάλο μουσικό εφάμιλλο του Bob Dylan που μεσουρανούσε τότε. Κάποιοι  από αυτούς τους λάτρεις των στίχων και της μορφής του, θέλησαν να μπουν στη διαδικασία του να ψάξουν τι απέγινε, αν όντως πέθανε δια της οδού της αυτοκτονίας ,όπως κάθε  μυστηριώδης ροκ σταρ οφείλει στον μύθο του και συγχρόνως να εξηγήσουν πως δεν έγινε διάσημος. Σε ένα παράλληλο σύμπαν στη Νότιο Αφρική , την ίδια περίοδο όπου η εμπορική του αποτυχία  στην Αμερική ήταν εκκωφαντική, συνέβη το εξής παράδοξο. Ο πρώτος του δίσκος πούλησε πάνω από 500 χιλιάδες αντίτυπα (πειρατικά),σε έναν τόπο επί εποχής Απαρτχάιντ, όπου ο πολιτικός  και γήινος στίχος του ήταν  πηγή θάρρους και αισιοδοξίας. Μετά από ακούραστη έρευνα, με τα ελάχιστα κομμάτια του παζλ που είχαν στα χέρια τους, ανακάλυψαν πως αυτός ο άνθρωπος στα 90’s ζούσε  με τις 3 κόρες του σε ένα φτωχικό σπίτι στο Ντιτρόιτ και ασχολούνταν με βαριές οικοδομικές εργασίες, σεμνός, δωρικός ,έχοντας αφήσει το τραγούδι στο χρονοντούλαπο. Κατόπιν παρότρυνσης πείθεται να ταξιδέψει στο μόνο μέρος που ήταν διάσημος, στο Κέιπ Τάουν. Οι αντιδράσεις των θαυμαστών υπερβολικές, γεμάτες πάθος προς κάποιον που τους ενέπνευσε και που τον νόμιζαν νεκρό. Έκανε  κάποιες sold out συναυλίες και επέστρεψε στο Ντιτρόιτ ,στο σπιτάκι του ,στη δουλίτσα του, μοιράζοντας τα κέρδη σε έχοντες ανάγκη από οικονομική στήριξη. (Αργότερα ,έως σήμερα  στα 70 του κάνει επιλεκτικά  κάποιες εμφανίσεις)

  

Αυτό που με συγκίνησε είναι η δύναμη της πίστης των ‘’ερευνητών’’, που τελικά ανταμείφθηκαν στην αναζήτηση τους με τον καλύτερο και πιο απρόσμενο τρόπο. Όταν σε δύσκολες στιγμές  ,φίλοι και συγγενείς  με παρότρυναν να έχω πίστη, κάνοντας άμεσα την αναγωγή στη θρησκευτική πίστη, δυσανασχετούσα .Η πίστη τελικά είναι κάτι πέρα από θρησκείες, είναι μια δύναμη που πηγάζει από μέσα μας. Αναφέρεται σε κάτι που δεν έχουμε γνωρίσει αλλά  για έναν περίεργο και  μεταφυσικό λόγο, αυτό που δεν έχουμε γνωρίσει ,είναι αυτό που μας δίνει τη δύναμη και την βεβαιότητα για την τελική γνώση. Η επιτυχία του ντοκιμαντέρ  βρίσκεται σαφώς στον ρεαλισμό του. Υπάρχουν και αυτοί που δεν καταφέρνουν να γίνουν επιτυχημένοι στο τομέα που αγαπούν, που πεθαίνουν στη ψάθα. Απ’ την άλλη πλευρά, ο σκηνοθέτης μας δείχνει πως  η αναγνώριση μπορεί να είναι αθέατη ,να την αγνοούμε, αλλά πάντα υπάρχει και θριαμβεύει όταν κάνουμε κάτι με πάθος, ποιότητα και αγνότητα. Καλές θα ήταν και οι πωλήσεις στην Αμερική, αλλά και χιλιάδες κόσμου να παραληρούν  για την ευτυχία να απολαύσουν λίγο από εσένα, έχοντας ακούσει ένα δίσκο πριν 30 χρόνια στην άκρη της Αφρικής, δεν το λες και λίγο. Το καλό νικάει πάντα στο πέρασμα του χρόνου. Τέλος, αυτό που με άγγιξε πιο πολύ, ήταν πως μετά από όλη αυτή την αποθέωση, ύστερα από σχεδόν 30 χρόνια εξαφάνισης από παντού, είναι πως αυτός ο κύριος, γύρισε σπίτι του στις δουλειές του και στη ρουτίνα του. Η κόρη του ακολουθώντας τον ,στο  ταξίδι αυτό στην Αφρική, γνώρισε τον άνδρα με τον οποίο έκανε οικογένεια και βρήκε νέο τόπο διαμονής -άλλαξε τη ζωή της, μέσα από αυτή τη συγκυρία. Ο ίδιος μετά από αυτό συγκλονιστικό ταξίδι, δεν άλλαξε τίποτα, δεν ήθελε. Η αλλαγή απαιτεί θέληση. Όλα είναι θέμα επιλογής. Το καλύτερο, κάποιοι δεν το κυνηγούν, γιατί το καλό τους είναι αρκετό. Και σκέψου ,κάποιοι όπως ο Rodriguez ,πήραν γεύση από το καλύτερο έστω και μετά από χρόνια.

  

Αλλά προτίμησαν το καλό.

~το ωραίο με τα ντοκιμαντέρ ,είναι πως πάντα έχεις να ρουφήξεις πράγματα,άσχετα με το αν σου άρεσε το αντικείμενο που πραγματεύεται