Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

αν σ'αγαπάς να φύγεις

«Ο αέρας φύσαγε σα γύφτος.»

   Έτσι  ξεκινάει το '' 'Ένα παιδί μετράει τ' άστρα ''του Μενέλαου Λουντέμη .Και με αυτό το αεράκι που φυσάει εκεί έξω μετά από όλες τις καυτές ,σε θερμοκρασία- και όχι μόνο  -μέρες, ξεκίνησα να σκέφτομαι το μυθιστόρημα αυτό, με τον μικρό Μέλιο, να φεύγει

από τη ζωή που δεν του άξιζε, με ένα αφεντικό που δεν έβλεπε τον όμορφο άνθρωπο που είχε στη δούλεψη του. Τον  Μέλιο που πίστεψε ότι με τα βιβλία θα γίνει καλύτερος και δε δίστασε να φύγει αγκαλιά με αυτά, γιατί ήθελε να  γίνει καλύτερος και όχι  χειρότερος μέρα με τη μέρα από την προσωπική στασιμότητα και την υποτιμητική συμπεριφορά του αφεντικού του.
   Όλα τα στοιχεία της φύσης έχουν μια δυναμική και μια γοητεία. Αυτό που λατρεύω στον άνεμο, και ιδίως το νοτιά, την όστρια, είναι ότι φέρνει πράγματα. Και αν θωρακίσεις αρκετά τον εαυτό σου, θα αποφύγεις τα άσχημα πράγματα και θα έρθουν κατά πάνω σου με φόρα, όμορφα και νέα πράγματα. Εξίσου γοητευτική βρίσκω και την φυγή, το ''μαχαίρι'' σε νοσηρές καταστάσεις που με το χρόνο χάνουν και τις  μικρές θετικές πτυχές που λειτουργούσαν σαν αντίβαρο (μαζί με την υπομονή) για την συντήρηση τους μέσα στη καθημερινότητα μας. Η φυγή λοιπόν και ο αέρας έχουν ένα κοινό στοιχείο. Φέρνουν νέα πράγματα. Η ταχύτητα και η χρονική στιγμή των ''ιπτάμενων νέων καταστάσεων και αντικειμένων'' καθορίζονται με τη καθαρότητα της ψυχής. Όσο πιο άδεια είναι η ψυχή και η ζωή μας από σκουπίδια, τόσο μεγαλύτερο χώρο αποδοχής δημιουργούμε.
   Καλά και όνειρο-νεράιδο-αλαφροΐσκιωτα είναι όλα αυτά..Το θέμα είναι, πώς παίρνουμε την απόφαση να πετάξουμε, σχέσεις φιλικές, ερωτικές ,συγγενικές και εργασιακές από πάνω  μας, και κυρίως πότε. Το πως, είναι πανεύκολο. Απλά το λες, χωρίς σάλτσες με ήρεμη φωνή και χωρίς δράματα ( έχεις τσιρίξει και κλάψει, τόσες φορές μέχρι την άγια ώρα και έχεις στερέψει, φτάνει). Το πότε, επίσης πανεύκολο. Απλά στο φωνάζει το κορμί σου και η ψυχή σου. Και  θαρρώ, πως τη διαφορά την κάνει το κορμί, και όχι η ψυχή. Κάποιες φορές καταλήγω στο ότι η ψυχή είναι πιο ελαστική και ανθεκτική στις βαρβαρότητες που την υποβάλλουμε με την ανοχή καταστάσεων. Το σώμα όμως, έχει πιο ευδιάκριτα όρια και αντοχές, είναι φθαρτό. Θα κλάψει, θα πονέσει, θα αντιδράσει παθολογικά, θα γίνει το καλύτερο ξυπνητήρι από το λήθαργο της συνήθειας.
 Σφίγγεται το στομάχι σου κάθε που πας στη δουλειά, νιώθεις ένα βάρος στο στήθος όταν πέφτεις για ύπνο με το λάθος άτομο;
  Ξύπνα μωρέ, κρίμα είσαι. Δεν θα πω, πως η ζωή είναι μικρή, γιατί απλά δεν ξέρεις τη διάρκεια της. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ζωή είναι μία και δική σου και μόνο δική σου. Δεν αξίζει να ζεις σε μια σχέση που για τον άλλο είσαι το τέλειο ταίρι, ενώ εσύ δεν νιώθεις ανάλογα. Αυτή η οπτική σε κάνει μέρος της δικής του ιδανικής ζωής, της δικής του ζωής, όχι της δικής σου. Δεν αξίζει να δουλεύεις για κάποιον που σε θεωρεί τον ιδανικό και προσοδοφόρο υπάλληλο, όταν εσύ στήνεσαι καθημερινά στην εκ διαμέτρου αντίθετη στενάχωρη θέση. Έτσι γίνεσαι μέρος της ιδεατής ζωής του αφεντικού σου, όχι βραβευμένος σκηνοθέτης της δικής σου ζωής.
  *και όλα αυτά σε μια εποχή που η βαθιά κρίση της οικονομίας, των αξιών και της ανθρωπιάς καθυστερεί τη φυγή, δημιουργεί βουνά με πτώματα ανθρώπινων αντοχών, βαλτωμένων δημιουργικών μυαλών και καταδικασμένων εν δυνάμει ερωτευμένων σε αφόρητες σχέσεις συνήθειας

  ''Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία'' Α.Κάλβος

και τόλμη. Ελπίς.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.