φτάνει βρε γκρινιάρη

Κάποιοι τα λένε τοξικά, κάποιοι τα λένε ,αρνητικά άτομα. Εγώ τα λέω γκρινιάρηδες και είναι ανάμεσα μας  . Είναι άτομα που δεν εκτιμούν τα αγαθά που έχουν, δεν εκτιμούν τους ανθρώπους που έχουν  δίπλα τους ,ούτε αυτά που τους προσφέρουν. Κυκλοφορούν στον περίγυρο μας, μοιράζοντας ανάθεμα για τη κακή τους τύχη, εστιάζοντας μόνο σε όσα τους λείπουν. Αδιακρίτως ,παραθέτουν με στόμφο τα αρνητικά της ημέρας, τις ελλείψεις της ζωής τους. Είναι αυτοί που δε λένε ''καλημέρα'',αλλά '' έχω νεύρα '', και μας
φωτογραφίζουν με ζοφερά χρώματα τα μειονεκτήματα της δουλειάς ,του ταξιδιού, του  κορμιού, του γάμου τους, ασχέτως αν ο δέκτης-συνομιλητής είναι σε δυσμενέστερη κατάσταση από αυτούς. Αυτοί που ακυρώνουν και παθαίνουν τύφλωση σε ότι καλό απολαμβάνουν και κεντράρουν τον μεγεθυντικό τους φακό σε ότι ψεγάδι ή έλλειψη έχει η ζωή τους.

Αφορμή  των σκέψεων αυτών στάθηκε το ξεφύλλισμα του ''Για την δυστυχία του κόσμου'' του Άρτουρ Σοπενχάουερ, στο οποίο ,σε κάποιο σημείο,με πολύ εύστοχο τρόπο περιγράφει τη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος και τα ζώα την ευτυχία και την απόλαυση. Πιο συγκεκριμένα, ενώ οι στόχοι και των δυο είναι ίδιοι( μια καλή υγεία, τροφή ,κατάλυμα κλπ ), είναι εντυπωσιακό πόσο δυνατά εγείρονται στον άνθρωπο τα συναισθήματα και πόσο πιο έντονα είναι τα πάθη του, προσπαθώντας για την κατάκτηση αυτών. Ο άνθρωπος μεγαλοποιεί τα πάντα σκεπτόμενος πράγματα που δεν έχει ή που θα ήθελε να αποκτήσει, λιμνάζει στις έγνοιες ,τους φόβους και τις ελπίδες . Τα ζώα αντιθέτως δεν συσσωρεύουν αρνητικές μνήμες, ούτε προσμονές  ͘ αν τους συμβεί κάτι κακό για πολλοστή φορά ,ή αντίδραση είναι όμοια με την πρώτη φορά. Έτσι κάπως ,ο άνθρωπος μεγεθύνει τις υπάρχουσες ελλείψεις και τις φοβίες για τις μελλοντικές , δημιουργώντας καταστάσεις δυστυχίας. Άλλοτε λιγότερο έντονες και κάποιες φορές με έξαρση του συναισθήματος της απογοήτευσης και της δυστυχίας, που μπορεί να οδηγήσουν μέχρι και σε κλινικές καταστάσεις.

Μετά από την ανάγνωση αυτού του δοκιμίου, ( αν και αναλύει τη δυστυχία, και όχι την έκφραση αυτής, ως γκρίνια) μου έγινε πιο σαφής η βάση της γκρίνιας. Τη βιώνουν άτομα που δεν αγαπούν τον εαυτό τους - επομένως διαθέτουν ελλιπή αυτοπεποίθηση. Πρόκειται για άτομα που δυσκολεύονται να ζήσουν το κάθε ''τώρα'', με τα όποια δεδομένα έχουν φροντίσει να το συνθέσουν, οι ίδιοι ή εξωγενείς παράγοντες. Είναι '' παρελθόντολάγνοι '', με εμμονές σε ότι άσχημο τους συνέβη και ταυτόχρονα, τρέμουν σε ένα μελλοντικό καρέ από τη ζωή τους που θα έχει εκπληρωθεί ένας φόβος τους ή δεν θα έχει ενσαρκωθεί μια ελπίδα τους. Επιζητούν την λύπηση και απολαμβάνουν την αυτό-λύπηση. Ψάχνουν να δώσουν σάρκα και οστά στο κούφιο τους ψυχισμό, τον άδειο από αγάπη και ευγνωμοσύνη για όσα έχουν. Ακυρώνουν τους καλούς φίλους και συντρόφους,στερώντας τους την αγάπη ,και ότι θετικό απολαμβάνουν, μη απολαμβάνοντας το, στο έπακρο και όπως του αξίζει. Δε δίνουν αξία σε τίποτα και σε κανέναν που είναι δίπλα τους. Μηδενίζουν τη ζωή τους και , κατ'ουσία, τους ίδιους. Δε θα σταθώ στη σύγκριση με τον τρόπο διαχείρισης της ζωής από τα ζώα. Θεωρώ πως ο φιλόσοφος το κάνει για να κάνει πιο ευδιάκριτα  στα μάτια μας,το που εστιάζει ο άνθρωπος τον ψυχισμό και τη σκέψη του, παρά για να επιδοκιμάσει τον τρόπο αντίληψης των ζώων (αν και η στροφή στην  απλότητα είναι πάντα μια λύση σε πολλά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου).

Πολλοί έχουν μιλήσει για την βλαβερότητα των τοξικών ανθρώπων στη ζωή μας, και όλοι έχουν δίκιο. Οι λόγοι είναι πολλοί, ένας που με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι ότι έχουν ένα τεράστιο εγώ , σαν κάστρο, που το 'χουν χτίσει   γκρεμίζοντας ότι καλό τους συμβαίνει και δημιουργώντας τάφρο με κροκόδειλους για ότι καλό μπορεί να τους συμβεί. Και υπάρχουν και οι χαμογελαστοί που σε ένα γιαπί απολαμβάνουν τις στιγμές ευτυχίας και δίνουν ψυχή και χαμόγελο στους γύρω τους.